Małozłota jesień.

Nie tęsknię. Gdybym powiedziała, że za Polską tęsknię prawdopodobnie bym skłamała. Albo tylko tak mi się wydaje? Z całą pewnością jednak jestem w stanie powiedzieć, że są rzeczy, których mi brakuje. Polskiej jesieni na przykład. Złotej, wyrazistej, jesiennej.

Wędrując z wózkiem i załatwiając sprawy ważne i mało ważne zatęskniłam nagle do spaceru z aparatem w ręce. Ostatni raz kiedy trzymałam w ręce aparat był ponad miesiąc temu! Żeby choć na chwilę zaspokoić w sobie pragnienie uwieczniania rzeczywistości cyknęłam kilka "szybkich fotek" telefonem. I okazało się, że nie są wcale takie tragiczne :) 

Pierwsze trzy, które umieściłam w tym poście pochodzą właśnie z telefonu. Ale wiadomo, małe, dzwoniące pstrykadełko to nie to samo, co warzący swoje ileśtam aparat. Wróciłam więc z Pierworodnym do domu. Nakarmiliśmy się, ogarneliśmy chałupę i ponieważ pogoda nadal była znośna porwałam Mistrza Min, wózek, aparat i ruszyłam do najbliższego parku, by choć trochę popstrykać byle co.

I wtedy dotarło do mnie, że naprawdę brakuje mi prawdziwej jesieni... polskiej.

Jesień w deszczowej krainie jest czymś, co jak dla mnie ma miejsce tylko z nazwy. Owszem, z niektórych drzew opadają liście, jednak cała reszta krzaczorów i innych roślin pozostaje zielona. Nie za bardzo mam szansę na poszuranie butami w kupie zeschłych liści, albo na zakopanie się w nich. Zamiast delektować się pięknymi refleksami słońca przedzierającymi się przez kolorowe liście, które na drzewach jeszcze zostały, spuszczam głowę, by nie patrzeć często na ponure, szare, angielskie niebo. Które jest szarym przez większą część roku.. Może dlatego więc Anglicy tak lubują się w czerwonych autobusach i czerwonych budkach telefonicznych?