Co znaczy chcieć więcej?

Stukam palcem w biurko, przechylam lekko głowę. Czy mam już wszystko? Czy to jest ten stan, który chciałam zawsze osiągnąć? Niby spełniło się wszystko, o czym marzyłam - szczęśliwa miłość, ukochane dziecko, bezstresowe życie na własny rachunek, bycie samodzielną. Skoro spełniło się to wszystko, to czy można wymagać od życia więcej? A gdy to więcej dostanę, czy mogę chcieć jeszcze czegoś? Czy nie jest to zbyt... zachłanne?

Sięganie po marzenia i pragnienia było dla mnie zawsze bardzo trudne. Nie to, bym uważałam, że nie zasługuję na nie, irracjonalnie jednak nie chciałam przekraczać jakiejś wyimaginowanej granicy szczęśliwości. Tyle czasu tak bardzo skupiałam się na tym, żeby doceniać to, co mam, że zatraciłam się w tym zupełnie i porzuciłam poszukiwania nowych marzeń. Dopadła mnie stagnacja, spełnione marzenia (pomimo, że nadal doceniane każdego dnia), stały się rutyną, jest radość, ale nie ma już tej ekscytacji i dreszczyku emocji, jakby się na coś czekało. A obecne pragnienia są tak bardzo przyziemne, że nijak mi je zakwalifikować jako marzenia, na których spełnienie czekam z utęsknieniem.

Zastanawiam się czasem co się wydarzyło, co się we mnie zmieniło, że odpuściłam, zastygłam w tym, co mam. Może to świadomość, że inni mają znacznie gorzej i wstyd mi po prostu chcieć więcej? Czy to przypadkiem nie dowodzi, że boję się wyjść przed szereg, albo, że za bardzo obawiam się tego, co powiedzą inni, gdy zacznie się mi lub nam powodzić jeszcze lepiej?

I nawet, gdybym chciała w tej chwili napisać, co jeszcze od życia pragnę uzyskać - nie potrafię. Bo co może chcieć człowiek, który ma wszystko, czego pragnął?

Chyba czuję się jak owad uwięziony w bursztynie.