Koszmary i (irracjinalne?) obawy.

 

Wrzesień się rozszalał, pokazuje każdą, ze swoich twarzy.. Zaczęły się mgliste poranki, słoneczne południa, deszczowe popołudnia. A ja czekam, świadomie i nieświadomie się martwiąc. Paleta zmartwień jest tak samo bogata, jak kaprysy wrześniowej pogody...


W zasadzie nie mogę sobie przypomnieć, bym kiedykolwiek wcześniej doświadczyła tego, czym jest koszmar senny. Może raz. Ale od kiedy jestem w ciąży, co jakiś czas nawiedza mnie tak potworny sen, że T. słysząc mój płacz budzi się, po to, by z koszmaru wybudzić mnie. Każdy zły sen kręci się wokół mojego dzieciątka, że dzieje się coś złego, na co nie mam wpływu, że dzieje się najgorsze.. 
Znam mojego syna jedynie z jego ruchów wewnątrz brzucha, z kopniaków, czkawki i maltretowania mojego pęcherza, a już oddała bym za niego wszystko. Te koszmary uświadamiają mi, jak bardzo mi na nim zależy, jaka byłaby moja rozpacz, gdyby zadziało się coś niedobrego. I chociaż nigdy nie rozmyślam o żadnych dołujących rzeczach, nie martwię się na zapas, to te sny dają mi do zrozumienia, że jednak podświadomie bardzo wszystko przeżywam.

Oczywiście, prócz podświadomych lęków, mam też zupełnie świadome, być może śmieszne, albo irracjonalne obawy, o których czasem zdarzy mi się pomyśleć. 
Moją największą, obsesyjną wręcz obawą jest to, by nie przenosić ciąży. Dlaczego? Sama nie wiem, uroiło mi się tak po prostu i znając życie los pewnie spłata mi figla i urodzę dużo później, niż bym chciała.. A chciałabym nawet i teraz.. Czekanie zaczęło mi się dłużyć, wszystko mam gotowe i tylko snuję się po domu jak cień, próbując zmusić się do zrobienia czegokolwiek produktywnego. Na próżno. Od dwóch dni zlew jest zawalony stertą brudnych naczyń, od wczoraj sterty dokumentów i innych śmieci walają się po livingu, bo nie mam ochoty tego porządkować. Jednocześnie wyszukuję sobie całkowicie dzikie i wyczerpujące zajęcia, jak odkurzanie auta, czy układanie na górnych półkach pościeli, ręczniczków, szmatek i innych dupereli..
Cóż, muszę się przyznać, że jestem leniwa. Czasem przychodzi mi do głowy myśl, czy ja nie jestem za leniwa, żeby mieć dziecko? Ten głupi lęk pociąga za sobą inny: jak ja dam sobie radę z chronicznym brakiem snu? Uwielbiam spać, choć jednocześnie szkoda mi czasu na tą czynność.. No i jeszcze staram się wyobrazić sobie, jak będzie wyglądał mój dzień, kiedy synuś się wykluje. Co z codzienną rutyną?

Do całej listy dołączają jeszcze obawy o karmienie: czy rozpoznam to, że mam za mało pokarmu, że moje dziecko się nie najada?? Skąd mam wiedzieć, czy powinnam JUŻ przejść na mleko modyfikowane, bo nie jestem w stanie zapewnić synusiowi odpowiedniej ilości matczynego mleka? Czy w ogóle powinnam próbować dokarmiać sztucznym, czy "głodzić" dzieciątko śladowymi ilościami naturalnego??

I jeszcze tak na dokładkę ostatnia grupa obaw, które wynikają z mojego charakteru. A mianowicie, ja wszystko chcę SAMA, PO MOJEMU, "JA WIEM NAJLEPIEJ". Z okazji porodu przylatują do nas moi rodzice, a potem rodzice T. i tu jest pies pogrzebany, bo czuję już na karku oddech jednych i drugich. Jak zrobić, by ani jednych, ani drugich nie urazić? Jeśli synuś urodzi się na bardzo krótko przed przylotem moich, czeka mnie przy ich obecności cała masa rzeczy, które będę robić pierwszy raz: pierwsze kąpanie, pierwszy spacer, itd. Jak zrobić, by pierwsza kąpiel synusia, czy pierwszy spacer był tylko mój i T. ? Czy jestem samolubna, chcąc od TYCH pierwszych razów odseparować własnych rodziców? A może jestem wyrodną córką? Co sobie pomyślą, jeśli im powiem: pozwólcie nam zrobić to, czy owo we dwoje, po naszemu, bez świadków? Tak samo znam teściową, dobra z niej kobieta, ale też lubi dawać rady.. Czy podziała zdanie, które sobie przygotowałam już zawczasu: "mama wychowała swoje dzieci po swojemu, niech pozwoli teraz mi, po mojemu"? 

Powiem Wam szczerze, że chyba najbardziej martwi mnie ta właśnie ostatnia grupa obaw. Chciałabym, żeby było tak, jak sobie to wyobrażam, razem z T. a jednocześnie mam wyrzuty sumienia, że chcę zabrać jakieś cenne chwile z wnukiem jednym, czy drugim rodzicom, tym bardziej, że będą go widywać tylko kilka razy w roku...