Wielkie dni.

Wielkie dni się pamięta i wspomina. Wielkie dni są szczęśliwe. Zawsze.

Niby taka błaha rzecz, bo to przecież "tylko" chrzest. Niby taka drobnostka, a jednak czekaliśmy na to, przygotowywaliśmy się, chcieliśmy ten dzień świętować razem z bliskimi. W trakcie wszystkiego nie myślałam o tym, czy tak faktycznie jest pięknie i wyjątkowo. W całej tej bieganinie, w przygotowaniach, w szale odwiedzania rodziny i znajomych w między czasie (bo przecież nasz urlop w Polsce zawsze tak wygląda), nie zastanawiałam się nad uczuciami.

Ale teraz, po czasie oglądając po raz któryś zdjęcia, uśmiecham się i mam ochotę tulić Pierworodnego. On nic nie będzie pamiętał z tamtego dnia, ja jednak zachowam w pamięci wszystko to, co zdołam. To oczekiwanie, tę małą dumę, że był taki grzeczny i dzielny, tę radość, że dla tego mojego Skarba przyjechali najbliźsi, by być w tym dniu razem z nim.

I tylko czekam z niecierpliwością na kolejne wielkie dni, a jednocześnie obawiam się ich, gdyż niewątpliwie będą oznaką uciekającego czasu. Czasu, którego zawrócić się już nie da, nie da się przeżyć tych wszystkich chwil  jeszcze raz.