Kartka z pamiętnika.

Traktuję poniekąd ten blog, jak pamiętnik. Poniekąd, bo od tradycyjnego pamiętnika różni się diametralnie. I chociaż prowadzę również osobisty, tradycyjny pamiętnik, to nie jestem w stanie stwierdzić, która forma mojego pisania bardziej mi odpowiada. Każda z nich ma swoje plusy i minusy. Jedno jest pewne - jestem sentymentalna i to bardzo. A na dodatek, od kiedy Pierworodny przyszedł na świat jestem też tak makabrycznie płaczliwa i emocjonalna, że strach się bać. 

Pisałam od kiedy pamiętam. Na początku były to wiersze. Zapisałam swoimi dziecięcymi rymowankami dwa zeszyty. A potem przyszedł czas na pisanie "książek". Pamiętam, jak inspirowałam się "Dziećmi z Bulerbyn" pisząc swoją pierwszą książkę. Pamiętam zeszyt w którym pojawiały się pisane słowa tworząc historyjki o bliźniakach: chłopcu i dziewczynce. Z czasem pojawiało się mnóstwo innych pomysłów, jak "powieści" o trzech przyjaciółkach, które w kamienicznej suterenie pomagały bezdomnym zwierzętom dbając o nie i szukając sposobów, na zapewnienie im pożywienia. A kiedy podrosłam i zaczęłam czytać literaturę fantastyczną, próbowałam sił pisarskich i  w tym gatunku . Uwielbiałam opisywać podróże. Pamiętam, jak ten motyw zachwycił mnie w "Władcy Pierścieni", jak chłonęłam wszelkie opisy przyrody, które Tolkien serwował. Byłam ewenementem, bo przecież za młodych lat, każdy, kto był zmuszony do czytania czegoś omijał wszelkie opisy, a opisy przyrody już szczególnie. Do dnia dzisiejszego mam w głowie swoje wyobrażenie trawiastych równin, które Tolkien opisywał i jedną z melodii Linkin Park, która leciała akurat w tle, gdy zaczytywałam się w tym fragmencie. 

Wybaczcie, popłynęłam ze wspomnieniami i odczuciami. Ale taka jest prawda o mnie, jeśli czytam dobrą książkę oddaję się tym odczuciom. Mam ogromną nadzieję, że Pierworodny też będzie doceniał ten rodzaj rozrywki.. Żałuję jedynie, że mój zapał w pisaniu czegoś dłuższego, niż blogowe notki, jest tak bardzo słomiany, być może, gdyby było inaczej, cieszyłabym się sławą, uznaniem i BOGACTWEM! :D

Nie no, żarcik.

Jednak sedno sprawy, do którego zmierzałam łączy się z tytułem postu. Bo oprócz wszelkiej fikcyjnej pisaniny, od piątej klasy podstawówki nieprzerwanie towarzyszy mi pisanie pamiętników. O ile dobrze liczę uzbierało się ich już sześć. I pomimo tego, że od mojego ostatniego wpisu w tradycyjnym pamiętniku minęło już dobrych kilka miesięcy, to obecny pamiętnik zajmuje w moim życiu szczególne miejsce. To to właśnie w nim zawiera się ten przełomowy czas w moim życiu, który rozpoczął się od kiedy poznałam T. I choć na papierowych kartach jestem raczej slow blogerem, to nie zamierzam porzucić tamtej formy pisania. Pamiętnik o którym mówię jest też dla mnie ważny z innego powodu. Jest piękny, a przede wszystkim podarowany od szczególnej osoby. W takim zeszycie aż chce się pisać. Zbrodnią byłoby odłożenie go w kąt, zapomnienie o nim. 

Dziękuję Agu :*

A Wy pisałyście/pisaliście kiedykolwiek takie osobiste pamiętniki? Co się z nimi stało?