Angielskie babcie.

źródło

Stoję w kolejce w supermarkecie. Za mną stoi starsze małżeństwo, starsza pani ciekawie, ale dyskretnie zagląda mi do wózka. I już wiem, co się będzie działo. Innym razem karmię Pierworodnego w centrum handlowym, na jednej z ławeczek. Obok siedzą dwie starsze panie, plotkując. Jedna z nich wstaje i ulatnia się, a ta druga powoli odwraca się w moją stronę... Kolejny dzień, tym razem winda. W małym klaustrofobicznym pomieszczonku zostaję sam na sam z Pierworodnym w wózku i angielską babcią... i też wiem, co się będzie działo. Bo zawsze jest tak samo.

Tak, zdecydowanie angielskie starsze panie bardzo różnią się od naszych polskich babć. Szczerze przyznam, że niektóre ubierają się całkiem elegancko, oczywiście w ten szczególny angielski, sposób, inne ubierają się skromniej, jednak jeszcze nie zdarzyło mi się zobaczyć starszej, angielskiej pani, której ubranie wyglądało, jakby to przypadek decydował o tym co ma na sobie. Często towarzyszą im torebeczki i niemal zawsze pogodny wyraz twarzy. Nie zdarzyło mi się jeszcze spotkać babulinki, którą starość zniekształciła w ten szczególny, mało pozytywny sposób.

Uwielbiam je. Lecz nie za to, że są elegancie, czy.. ciekawskie. Uwielbiam je za tą pogodę ducha i za to, że każde przypadkowe z nimi spotkanie kończy się tak samo - zachwytem nad zawartością wózka. Scenariusz jest taki sam: najpierw posyłają mi miły uśmiech, który odwzajemniam, potem nieśmiało zagadują, czy to chłopiec, czy dziewczynka, w jakim jest wieku, jak ma na imię. Nie szczędzą komplementów, oj nie.. A jak jeszcze zagadam do Pierworodnego i ten się uśmiechnie, to już w ogóle rozpływają się nad nim, a ja.. nosz, pękam z dumy!

Spośród wielu starszych pań, które mnie zaczepiły, w pamięć zapadła mi jedna szczególnie. Śpieszyłam się trochę, ale była tak ciekawą i szczególnie ciepłą osobą, że przegadałam z nią z 20minut. Oprócz standardowych pytań, na początek, zapytała mnie jeszcze, czy jestem polką. Kiedy potwierdziłam, uśmiechnęła się tęsknie i zaczęła opowiadać o swoim pierwszym mężu, który był polakiem. Poznali się pod koniec II wojny światowej, zakochali, wzięli ślub. Miał na imię Paweł. Dwukrotnie była w Polsce, zaraz po wojnie. Opowiadała, jakie wrażenie wywarła na niej zrujnowana Warszawa i jak potem się zmieniła, gdy odwiedziła ponownie Polskę kilkanaście lat później. Gdyby nie to, że naprawdę mi się śpieszyło, słuchałabym jej tak długo, jak długo by opowiadała. Na sam koniec naszej rozmowy pożegnała mnie jeszcze polskim "do widzenia". Tą małą serdecznością ujęła mnie do reszty.

Jeśli więc wychodzę z Pierworodnym na spacer, czy do miasta i w pobliżu pojawia się jakaś starsza pani, z góry wiem, że prędzej nastąpiłoby zaćmienie słońca, niż przeszłaby obok nas obojętnie ;)