Polacy kontra reszta wyspy.

Polacy na emigracji, jacy są naprawdę? Powszechnie panuje opinia, że jeden drugiemu wsadziłby nóż w plecy, okradł z ostatnich pieniędzy, z zazdrości podłożyłby świnię przy każdej okazji. Wyrobiłam już sobie opinię ta temat ludzi tutaj i stwierdzam bez mrugnięcia okiem: większość Polaczków to zwykłe cwaniaczki, kombinatorzy, margines, lub rozbitkowie życiowi, którym w Polsce nic się nie udało. Na całe szczęście można znaleźć kilka perełek, które ratują "honor" narodu...

Każdy, kto chce rozpocząć swoja przygodę na wyspie jest poniekąd skazany na wynajęcie pokoju. No bo o mieszkaniu przeciętny szarak może pomarzyć. Tak było i z nami. Wynajeliśmy mikroskopijny pokoik w domu, gdzie włącznie z nami mieszkało 9 osób. Z jedną łazienką. Wszyscy nasi współlokatorzy byli Polakami. Na początku wydawało nam się, że lepiej trafić (co do towarzystwa) nie mogliśmy, każdy wydawał się złotym człowiekiem.. Po miesiącu, czy dwóch zaczęły wychodzić różne dziwne sytuacje: a to znikał nam proszek do prania, a to sól, czy cukier, ale najbardziej pamiętnym przebojem była sytuacja, gdy ktoś wyjadł mi POŁOWĘ garnka zupy, którą ugotowałam dla siebie i T. wieczorem na następny dzień... Do tego należy też dodać różne starcia na polu sprzątania po sobie, sprzątania mieszkania w ogóle. W kuchennym zlewie często zalegały brudne naczynia, w pralce pranie, którego ktoś sobie nie wywiesił od razu i poszedł do pracy, a jak do tego dodać jeszcze różnorodność 9 charakterów, z czego kilka było naprawdę bardzo krzykliwych i mało kompromisowych, to człowiek miał już serdecznie dość mieszkania z kimkolwiek.

Oczywiście, trzeba się liczyć z takimi rzeczami, jednak wiele razy słyszałam o gorszych sytuacjach: kradzieżach pieniędzy, awanturach, czy mieszkaniu w towarzystwie ćpunów i pijaków, którzy nie pamiętali, że należy zrzucić się na rachunki, albo zapłacić za pokój. Nas na szczęście tak drastyczne sytuacje ominęły. 

Jednak idąc ulicą prawie na każdym kroku słyszę polską, osławioną kurwę, czy to z prawej, czy z lewej strony. Nawet i bez niej nie trudno byłoby mi rozpoznać Polaczka, który zachłyśnięty funtami aż ocieka najkami, adidasami, pumami, ribokami i innymi metkami, nierzadko z dębowym, albo tyskim w ręce. A propos piwa, nie mam nic przeciwko, tylko do jasnej ... dlaczego tak wiele puszek po polskim piwie musi walać się po chodnikach i parkach? Nosz coś mnie zapala jak to widzę, bo od razu mam przed oczami obraz żuli przed spożywczakiem, którzy zabijają czas chlaniem. I skoro mi taki obraz na myśli przychodzi, to czy nie podobny może się nasuwać nie-polakom? 

Sama dbam o porządek, zawsze wyrzucam wszystko do koszy na śmieci idąc ulicą (no chyba, że mam ogryzek po jabłku, który rzucam pod krzaczek, bo rozłoży się za bardzo niedługo), więc jak widzę polskie śmieci walające się tu i ówdzie to mi autentycznie wstyd. Wstyd mi jest też czasem za takich, co to będąc czas jakiś w deszczowej krainie zgrywają wielkich anglików, wtrącając w rozmowie angielskie słówka i udając, że jakiegoś słowa po polsku nie pamiętają. Żenada. Uwierzcie, w UK jest tyle Polaków, że nie sposób się odseparować od własnej nacji na tyle, by zafundować sobie jakąś wyrwę w polskim zasobie słów... 

Inna sprawa, którą zaobserwowałam w mieście, w którym mieszkam jest dość zabawna. Niekoniecznie każdy Polaczków toleruje (albo toleruje bardziej niż "ciapatych" - czyt. muzułmanów, islamistów), ale jakoś nikt im w drogę nie wchodzi. Nie wiem, czy to przez dresiarski styl, mało sympatyczny wyraz twarzy, czy przez stereotypy, które się o Polakach namnożyły. Ale muszę przyznać, że ten kawałek idealnie oddaje nasz charakter narodowy, który błyszczy zarówno nad Wisłą jak i nad Tamizą. 

Bo mój ogólny wniosek do tego posta jest taki, że to wcale nie prawda, że na emigracji Polak Polakowi jest wrogiem. My jesteśmy bojowo nastawieni do siebie nawet na własnym podwórku. Przecież każdy z nas mieszkając z Polsce zna naprawdę wiele sytuacji, gdzie jeden drugiemu bardzo zaszkodził. Dlaczego więc fakt, że dzieje się tak i za granicą tak bardzo wszystkich dziwi? Dlaczego mielibyśmy się zmieniać "tylko" dlatego, że wyjechaliśmy z kraju? Charakteru, mentalności narodowej, wpojonych przekonań nie zmieni zmiana otoczenia, środowiska, kraju. Niestety, jesteśmy, jacy jesteśmy i nie widzę tutaj szans, by sytuacja się zmieniła. Mamy naprawdę sporo wad, ALE na szczęście całkiem sporo zalet. Pomimo tego, że czasem otaczają nas szumowiny, to czy to w Polsce, czy w deszczowej krainie zawsze znajdzie się ktoś, komu warto zaufać. Jedyne co, to trzeba nauczyć się rozpoznawać, kto rzeczywiście jest dobrym człowiekiem, a kto tylko takiego udaje.