10 sierpnia 2014

Zabawki z duszą.



Lubię na niego patrzeć jak się bawi. Z każdym dniem jego dłonie, paluszki nabierają sprawności. Każdego dnia pewniej już chwyta przedmioty i manipuluje nimi w bardziej precyzyjny sposób. Skłamałam. Nie, nie lubię na niego patrzeć, jak się bawi. Uwielbiam.


Codziennie oglądam ten słodki bałagan i lawiruję między rozrzuconymi dookoła klockami. Strach na nie nadepnąć, ale świeżo upieczony piechur radzi sobie z tym doskonale.
To on sam decyduje o tym, czym teraz będzie się bawił. Podchodzi do swojego regału i kolejno wyrzuca wszystko tak długo, aż nie dotrze do swoich ulubionych zabawek. A ja niemal za każdym razem pękam z dumy, widząc co wybiera. Ma chłopak gust.

Często siadam gdzieś w pobliżu, by prawie wtapiając się w tło obserwować jak się bawi. On lubi takie towarzystwo "z daleka". Wtedy zabawa może nie mieć końca. Patrzę na jego pracujące rączki, skupienie wymalowane na twarzy, na marszczone czasem brwi, lub złość, gdy chciałby osiągnąć coś, czego nawet ja nie jestem w stanie rozszyfrować, a owo coś mu nie wychodzi.
Jednak jeszcze częściej dosiadam się do wspólnej zabawy. Wiele mu nie potrzeba - kilka ustawionych na sobie klocków, które z piskiem radości burzy. Z wdzięcznością chwyta też podawane mu klocki, by następnie umieścić je w pudełku, a gdy dookoła będzie już pusto, na nowo wywala z wiadra zawartość i zabawa zaczyna się od nowa. Ćwiczę się też w szczekaniu, tak, by drewniany pies, który krąży wokół Pierworodnego brzmiał przekonująco. Czasem uda mu się uchwycić uciekający ogon, by zacząć badać to, jak się wygina. Innym razem skupia się na uchu, a ciocia A. wiąże z tym znakiem wielkie nadzieje. 

Uśmiecham się na zapach drewna, na tą swojskość i ciepło, nawet, jeśli pachną lakierem, czy farbą. Są zupełnym przeciwieństwem bezdusznego, grającego i śpiewającego plastiku. Farba się zetrze, lub zblaknie, czyste drewno szybko się zabrudzi. Ale to nic. I tak będę zwolenniczką drewnianych zabawek już zawsze. Jak dobrze, że coraz więcej ich na półce Pierworodnego.





6 komentarzy:

  1. Muszę przyznsc, ze uwielbiam drewniane zabawki. Sama jeszcze nigdy nie kupowalam mu zabawki, bardzo duzo dostal od rodziny w prezecie, sama jednakpostawie na prostote :) nie moge doczekac sie az zacznie swiadomie sie nimi bawic

    OdpowiedzUsuń
  2. Jestem uzależniona od podglądania jak maleńkie paluszki precyzyjnie obracają najmniejsze zabawki! Śmieje się, że te plutki wyglądają jak małe robaczki!
    Drewniane zabawki uwielbiam! Szukaliśmy ze Starym drewnianych klocków dla Mańki, nigdzie nie mogliśmy ich dorwać. Jak już kupiliśmy w ostateczności plasticzane to drweniaki zalały sklepy falą wielką niczym tsunami.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pech :( A widzisz, a ja nie kupiłam ani jednej, wszystkie dostał. Ale w UK trudno znaleźc coś godnego uwagi, no chyba, że w Hamleysie, ale tam ceny czasem powalają, a, żeby do Londynu po 1 zabawkę jechać, to też bez sensu...

      Usuń
  3. Mała ma też sporo drewnianych zabawek, lubię je bo są kolorowe, estetycznie wykonane i rozbudzają wyobraźnię. Ile różnych zamków dla księżniczek można zbudować z drewnianych klocków? niezliczoną ilość i to jest fajne;-)

    OdpowiedzUsuń
  4. Ja też uważam,że drewniane zabawki mają swój zamknięty urok. A swoją drogą ile fantastycznych budowli można zbudować z takich klocków. Pozdrawiam Was serdecznie:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Uwielbiam takie zabawki i mam nadzieję, że przypadną Zo do gustu:)

    OdpowiedzUsuń